Volgens de jongens heb ik een probleem , een heel groot probleem volgens hen. Ik lijd volgens hen aan de opruim en poets ziekte . Tja heb het graag netjes, maar om nu te zeggen dat ik de poetsziekte heb, dat is nu veel gezegd.
Sinds onze keuken klaar is, eten we ook in de keuken, dat vinden de jongens prima hoeven ze niet op te ruimen voor het eten. Het gevolg is de tafel in de woonkamer is dan hun "domein".
Met alle gevolgen van dien, die tafel is na een opruimbeurt een tafel, na 2-3 dagen is een stort er niks meer bij. Lego, papier, brikjes, snoep, kruimels...... door elkaar.
Als ik dan vraag om op te ruimen, krijg ik als reactie daar heb ik nu geen zin in. Of ze zeggen " allez ze krijgt het ze, ze krijgt last van haar ziekte of ge meent het niet dat ze net nu haar hobby gaat doen, opruimen en kuisen !!!
Enkele weken terug had ik al eens een hoek met rommel uitgemest. Dan had ik alles met een bezem bij elkaar geveegd en in een vuilzak gedaan. Dan had ik 2/3 de van een vuilzak. Dan kregen ze de tijd om het op te ruimen tot de vuilkar kwam. nu hadden ze geluk die kwam 1,5 week later pas.
grote M heeft het dan opgeruimd.
Deze morgen deed ik het opnieuw ik ruimde kleine M zijn plaats leeg en kwam aan 1/3 van een vuilzak. Hij was er mee aan het lachen, tot ik zei jonge man wil jij eens kijken. Toen zei hij droog ga weg " goed hé" ,tot hij keek was zijn reactie " niet goed hé"
Nu merk ik waarom hij zich zo goed voelt op de kunstschool. Jaja kleine M gaat op woensdagnamiddag naar de kunstacademie.
Zijn slogan is dan ook hoe meer rommel , hoe beter.
Daarnet was hij aan het opruimen, een lade die al overvol was, daar kreeg hij nog papier bij. Het was letterlijk rommel en de wanorde, in plaats van orde in de wanorde scheppen.
Het is soms een foto waart, maar durf het niet plaatsen .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten