hoe "magisch" kan het getal 17 zijn.

4 Jaar geleden 17 februari 2006 ben ik bevallen van kleine M . Een geboorte die ons na een spannende zwangerschap een even spannende start gaf. Mijn opa had graag gehad dat ik op 14 februari zou bevallen( de dag dat mijn oma jarig was)Kreeg die dag te horen van Bompa ( opa) " loop jij hier nu nog" ( ik ist toen wel dat het 17 februari zou worden want had net mijn laatste controle gehad)

Ik ging op 17 februari naar het ziekenhuis, om ingeleid te worden . Had er goede moed op want ik liep al een week of 7 rond met 2 tot 3 cm ontsluiting. Maar de eerste middelen hielpen niet tot het verwachte resultaat. Dus kort na de middag werd er beslist om een infuus te plaatsen. De gyn komt erbij en zegt me dat ik nog wat geduld moet hebben.
Ik had geduld ja, maar zoonlief beslist er dan maar anders over. Een 50 min later is hij er. Zonder dat ik veel moeite heb moeten doen.
Het was een blits bevalling, zonder te moeten persen. Had zulke sterke weeën, dat ze kleine M zagen schuiven.
De gyn heeft de geboorte gemist. Na een kleine half uurtje kreeg kleine een piepende ademhaling, dus moest hij naar de coveuze. Zijn snelle geboorte had hem geen goed gedaan,met onrijpe longen als gevolg.
Na een dikke halve dag en nacht in de coveuze ,werd er in overleg beslist dat hij naar het UZ moet. Wij hadden gekozen voor Gent.

Kleine M onder de zuurstofkoepel in het UZ Gent, dienst Neonatologie



De klik met het zelfstandige ademhalen komt er maar niet. Kleine M doet alle moeite. Het onderzoeksresultaten zijn niet echt slecht maar ook niet goed. Om kleine M niet uit te putten besluiten ze om over te gaan tot de CPAP.
CPAP= is zelfstandig ademen , maar de longen krijgen tegendruk door de zuurstof



Na een week mogen we eindelijk onze kleine man pakken, knuffelen, ....
Dit hebben we 6 dagen moeten missen.



Nu is kleine M een actieve peuter van 4 jaar. Gefeliciteerd kleine man.
Maar dat hij een karakter heeft en gevochten heeft voor zijn leventje, ondervinden we elke dag.


Vandaag is het ook 2 jaar geleden dat mijn papa is overleden.
Jawel op de dag dat kleine M, 2 jaar werd. Het stond ons te wachten, had verschillende data in mijn hoofd, maar niet 17 februari. Mijn papa had keelkanker,heeft gevochten voor zijn leven.
(Eigenlijk had hij alle moed gevonden om verder te gaan toen ik zwanger was van mijn dochtertje. Helaas mocht het niet zijn) Na 11 jaar strijden, had hij zijn strijd gestreden en heeft zijn rust gevonden op 17 februari 2008.
Opgeven kende mijn papa niet, zelfs niet in zijn laatste uren.Mijn papa vergeten zullen we niet doen. Want kleine M en mijn papa lijken als 2 druppels op elkaar, kwa uiterlijk en karakter. Zo erg dat sommige mensen ervan schrikken.


3 maand geleden op 17 november 2009 is N geboren, het zoontje van mijn zus. Ik ben dus vandaag 3 maand Toetie ( meter) van N.

Zo zie je maar, hoe vreugde, verdriet, gemis,blijdschap héél dicht bij elkaar liggen. Een dag met dubbel gevoelens.
Kleine M krijgt zijn feestje in stapjes.