donderdag 24 november 2011

gedicht

Dit kreeg ik van een lotgenoot/ vriendin. Toch ff iets om bij stil te staan of een nadenkertje.


Als je alle lagen, van jezelf ziet vervagen
kom je tot de kern, een toestand zonder vragen
als je alle vellen, van jezelf af zou pellen
kom je tot de bron, die je alles kan vertellen.

Je centrum, je middelpunt, je oorsprong van je Zijn
zit daar diep van binnen, voelt zich altijd fijn
je kracht, je liefde, de warmte die je bent
zal je nooit bedriegen, daar het zichzelf kent.

Als je alle anderen, zo drastisch ziet veranderen
verander je dan zelf, of ben je dan die anderen?
Als je alle leven, verbondenheid zou geven
is er dan nog iets, dat je niet meer had gekregen

Je vriendschap, je passie, de lichtjes in je ogen
komt rechtstreeks van je ziel, houd zich nog ingetogen
je volheid, je puurheid, je wondermooi bestaan
zal zich aan jou vertonen, om nooit meer weg te gaan.

Als je alle muren, van jezelf weg kan sturen
zie je dan de groei, die ook zal blijven duren
als je al je ego’s, het zwijgen op kan leggen
kan je dan stil luisteren, naar wat je hebt te zeggen.

Je gevoel, je emotie, je innerlijke gloed
ligt daar in je hart, waar je jezelf ontmoet
je straling, je fonkeling, je schitterende lach
raak je nooit verloren, maakt je vol ontzag.

Open je hart, lieve, zachte mens
luister eens goed, naar je eigen mooie wens
te zijn die je bent, en alles te ervaren
om slechts alleen, de liefde te bewaren.

Open jezelf, en laat alles stromen
zodat de kern in jou, naar boven mag komen
een schitterende ster, een waardevol getal
want jij bent het licht, dat eeuwig schijnen zal.

2 opmerkingen:

Anoniem zei

heel mooie, prachtig gedicht

Juud zei

mooi!